Του Μιχάλη Τζανάκη
Μπορεί στην Πορτογαλία να φύεται και να παράγεται ως μέρος ενός δέντρου, αλλά στην Ελλάδα ευδοκιμεί ανθρωπόμορφα και ενίοτε πρωταγωνιστεί στην κοινωνικο-πολιτική ζωή, αποδεικνύοντας ότι ο … φελλός εκτός από «ελαφρύς», «μονωτικός», «στεγανός» και βεβαίως … «επιπλέων» σε κάθε είδους υγρό –επιπλέει ακόμα σε λύματα- είναι και εξαιρετικά «ανθεκτικός» σε κάθε είδους κατάσταση. Κάτι σαν ξυλώδης … κατσαρίδα!
Καθώς κι οι «κατσαρίδες», αν και εξόχως σιχαμερά έντομα είναι αρκούντως «ανθεκτικά», εισδύουν παντού και δυστυχώς «αναπαράγονται» πάρα πολύ εύκολα! Μία εξοντώνεις, εκατό εμφανίζονται! Κάποιες πετούν κιόλας!
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στους … «φελλούς»! Είναι άραγε τόσο χρήσιμοι ώστε να δικαιολογείται η τόσο μεγάλη εξάπλωσή τους; Εντάξει, ας υποτεθεί ότι σφραγίζουν καλά ένα μπουκάλι κρασί και όταν χρειαστεί τον αφαιρούμε με τη βοήθεια ενός εργαλείου! Από τους άλλους, τους περιφερόμενους «φελλούς», πώς μπορούμε να απαλλαχθούμε ή μήπως είμαστε καταδικασμένοι να «σφραγίζουν» αεροστεγώς την καθημερινότητά μας, χωρίς να μπορούμε να τους αποβάλλουμε;
Αλλά και οι «κατσαρίδες» -για να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτές- χειμώνα-καλοκαίρι εκεί να «σέρνονται» μεταφέροντας παθογόνες και μολυσματικές εστίες υπενθυμίζοντάς μας σε πόσο «ανθυγιεινές» καταστάσεις είμαστε εκτεθειμένοι. Πολλοί άνθρωποι εκδηλώνουν εμφανώς την απέχθεια και την αποστροφή τους σ’ αυτό το έντομο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που παθαίνουν αλλεργίες σε κάθε είδους «επαφή» μαζί τους, αλλά παρόλα αυτά οι «κατσαρίδες» αυξάνονται και πληθύνονται ανταγωνιζόμενες στα ίσα τους … «φελλούς».
Θα μου πείτε: «δηλαδή, δεν είναι κι αυτά μέρος της φύσης; Δεν έχουν δικαίωμα στην ύπαρξή τους σαν μέρος της και δεν πρέπει να διαιωνιστούν άραγε ώστε να μην διαταραχθεί η «φυσική ισορροπία»; Αναμφίβολα και πρέπει να διασωθούν και να υπάρχουν και τα δύο. Αρκεί να μην μεταλλάσσονται στην … ανθρώπινη εκδοχή τους και να μην έχουν ονοματεπώνυμο! Ακόμα χειρότερο δε όταν εκτός της ιδιωτικότητάς εμπλέκονται και στα κοινά!
